beklimming van Mount Elbrus via de N-zijde
Elbrus, gelegen in de kaukasus op de grens tussen Europa en Azie. Met zijn 5642m wordt hij aanzien als de hoogste in Europa en dus meteen 1 van de 7 summits. Of de Elbrus daarom op menig lijstje staat weten we niet maar feit is dat Joren,Hendrik,Yves en mezelf na het Nepal-avontuur van 2 jaar geleden de handen in mekaar zouden slaan om deze top te bedwingen. We zochten naar medekandidaten maar na heel wat afspraken werd het oorspronkelijke team van 6 klimmers door werk- en gezondheidsredenen gereduceerd tot 3. Willem,Joren en mezelf zouden mbv een organisatie uit Tienen(met 3 werd het prijsverschil om alles zelf te regelen echt wel klein en Poetin was wat raar aan het doen in Oekraine) van 6 tot 16 juni de kans krijgen om deze 2-koppige vulkaan vanuit het Noorden te beklimmen.
Op 15 maart kwamen we in de ardennen bijeen om het team te leren kennen en een 2-daagse wandeltocht te doen. Van de klimmers staan enkel Willem,Joren en mezelf op een regenachtige zaterdag klaar op de parking van de signal de Botrange. Via een knap uitgestippeld parcours van een kilometer of 30 stappen we naar de Refuge Jef de Roeck in Ovifat. We maken kennis met onze begeleider Dirk en Johnny de eigenaar van het bureau.
Vanuit Brussel via Moskou naar Mineralny Vody en Kislovodsk. We maken kennis met de rest van het team, Ruben,Remko,Peter en Bert. Morgenvroeg pikt de gids Vladimir ons hier op en via een nieuw geasfalteerde weg geraken we in 3,5 hr in het basiskamp. De laatste 30 minuten verlaten we de gewone wegen en rijdt onze Russische UAZ tegen bergflanken op die een berggeit krampen bezorgt. Het landschap is wondermooi maar als we vlak voor het basiskamp met wagen en al de rivier doormoeten houdt iedereen toch even de adem in, de chauffeur blijft maar lachen en zonnebloempitten eten. Rare jongens die Russen.
Vanuit het basiskamp(2600m) doen we 2 inloopwandelingen. De eerste dag brengt ons bij knappe watervallen en warmwaterbronnen. De tweede dag wordt een langere wandeling op hoogte via het German Airfield naar de Mushroom Rocks. Eigenaardig uitgesleten rotsen in de vorm van paddestoelen. Vandaag is er door de mist echter weinig van te zien en snel dalen we weer terug af naar het basiskamp.
Op dag 3 gaat het naar kamp1 (3750m). De afgelopen 2 jaar is er ontzettend veel veranderd en dus kunnen we door de aanwezigheid van een soort barrels/hutten al heel wat warme spullen naar boven doen en deze ook veilig achterlaten. We krijgen tijdens deze tocht een beter zicht op de Elbrus en de gletsjers en we kunnen beginnen dromen van een toppoging. Ook het weer is even beter maar toch krijgen we weer regen tijdens de afdaling.
De volgende 2 dagen verhuizen we naar kamp 1 met de rest van het materiaal en doen we een acclimatisatietocht naar de Lenz Rocks op 4800m. Dirk neemt een schop mee zodat we onze tentplaatsen optimaal kunnen prepareren. Het weer is fantastisch en de sfeer zit er goed in, we kunnen de top reeds ruiken. De tweede gids Roman gaat vandaag mee en hij loopt vlak achter mij, een praatje slaan zit er niet in want mijn Russisch is even goed als zijn Engels. Met handen en voeten proberen we elkaar dingen duidelijk te maken maar na een kwartiertje geven we het allebei op.
Als we naar boven gaan lopen we in cordee, bij het naar beneden komen doet onze Russische gids het touw in zijn rugzak?? We vragen hem waarom hij dit doet maar aan zijn uitleg krijgen we kop noch staart. Als we het steilere stuk verlaten passeren we 2 grote (nu) duidelijk zichtbare spalten,….man man man volgende keer breng ik mijn eigen touw mee zoveel is duidelijk !
Als we de volgende dag met volgeladen rugzak naar boven trekken om een bivak op te zetten is het tempo zodanig laag dat ik het constant koud heb. Bij een voorlaatste stop vraag ik aan de 2 man die het dichtst bij me staan in de cordee of we kunnen omdraaien zodat ik het tempo mag maken en ik beslis om de gids voorbij te gaan, dit stuk hebben we reeds gedaan en de weersomstandigheden zijn goed.
We zetten onze tenten op en verstevigen de boel nog wat want plots komt er heel veel wind opzetten. We krijgen nog maar net de tijd om alles bijeen te pakken of er barst een zware storm los die de hele nacht zal duren. De wind blijft maar beuken en ik vraag me af of die grote 4-persoonstent die we zelf hebben meegezeuld wel zo stormvast is als Willem beweert. Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt, de lokale meteo meld s’anderdaags dat er windsnelheden van om en bij de 130km/u zijn gemeten. Als er halverwege de nacht een stormkoord knapt door het gewrijf over de rotsen klapt de tent aan een kant dicht. Willem en ik kruipen naar buiten waar Willem omver wordt geblazen door de wind en pardoes bovenop de tent(en dus bovenop Joren en Ruben) terechtkomt. Ik help hem overeind, we herstellen het touw en proberen nog wat stenen en blokken sneeuw te verplaatsen. Ijskoud en vermoeid kruipen we de tent terug in. Om 7h00 ipv om 3h00 komt Dirk ons toeschreeuwen dat de wind niet meer zal gaan liggen en dat we asap alles bijeen moeten pakken om af te dalen. De kleinere RedFox tentjes van de Nederanders en de gidsen zijn gedeeltelijk aan flarden geblazen. In deze omstandigheden een tent en al het materiaal terug bijeenkrijgen wordt een ware kwelling en het doet je beseffen dat je erg nederig moet zijn tegenover moeder natuur. Elbrus-Klimmers 1-0.
Als we omstreeks 11 uur in kamp 1 aankomen overleggen we met Dirk wat onze verdere opties zijn. We hebben nog een reservedag maar dat betekent wel dat we dan 2000m omhoog moeten en ook terug naar beneden en dat na de slapeloze nacht van gisteren. We vragen wat de tochtgenoten hiervan vinden, maar op Ruben, Dirk en mezelf na vind niemand dit een goed idee. Voor de meesten is het welletjes geweest en de slapeloze nacht en de zware storm eist zijn tol. We bespreken met Vladimir ons plan maar die zegt dat hij dit moet overleggen met de bazin van het bureau aangezien we onze toppoging volgens hem al verkwanseld hebben door de nacht op Lenz Rocks en hij zit nu met 2 kapotte tenten. Na wat getelefoneer komt hij met een voorstel waarin hij zegt dat we samen 250 euro moeten opleggen om een nieuwe toppoging vanuit kamp 1 te ondernemen. We gaan niet akkkoord en ik bekijk Dirk zijn stafkaart en maak een kort marsplan op: we zijn met zwaar materiaal en aan een erg traag tempo op 4 uur tot in de helft geraakt(Lenz Rock ligt 1000m hoger als kamp 1). Met z’n drieen en licht bepakt kan er hier makkelijk een uur af. Als we om 3 uur kunnen vertrekken zouden we voor de middag op de Oosttop staan. Deze is weliswaar 21 meter lager als de Westelijke maar is wel makkelijker te bereiken vanuit Lenz Rock. Voor deze top moet je namelijk niet het zadel door en de aanloop hiernaartoe is erg geaccidenteerd terrein. Als we het touw van Vladimir kunnen lenen kan hij lekker blijven slapen en besparen we onszelf 250 euro. Na wat getwijfel neemt Dirk deharde maar juiste beslissing en zegt hij dat we onmogelijk met z’n drieen alleen naar boven kunnen. Niet iedereen heeft het juiste materiaal noch de juiste kennis over spaltenberging en dus is het gevaar te groot. Ik respecteer Dirk zijn beslissing maar mijn topsessie is een beetje te groot en ik hoor eens rond in het kamp of er geen andere groepen vertrekken. Als ik ’s nachts om 2h30 opsta en me aankleed ligt Willem wakker om me een uitbrander te geven moest ik mijn materiaal vastpakken. Ik ben dit niet van plan maar wil gewoon het weer, de berg en de andere klimmers bezig zien. Afzien kan ook op deze manier! Ik blijf een halfuurtje buiten genietend van de klare hemel en de koude lucht. Ik zie 2 cordees die al ver gevorderd zijn en vraag me af om hoelaat ze het kamp hebben verlaten. De volgende ochtend zitten een aantal klimmers verkleumd in de eetbarak, ze waren om middernacht vertrokken maar moesten iets boven Lenz Rock terugkeren door de harde wind en de bijtende koude. Dame Elbrus blijkt een harde tante.
We maken alles klaar voor de tocht naar beneden waar de UAZ’s klaarstaan voor de rit naar Kislovodsk. We komen nu voorbij de mushroomrocks en vandaag is er wel een goed zicht. We klauteren op wat enkele van deze stenen paddestoelen en nemen ruimschoots de tijd om foto’s te nemen. Als we in het basiskamp komen staan de wagens klaar en na een lichte maaltijd rijden we in 3 uurtjes naar Kislovodsk waar de warme douche en het koude bier klaarstaan.
Met dank aan Dirk gaan Peter,Willem,Joren,Ruben en mezelf vandaag met Vladimir een wandeling doen vanuit het stadje. Als we na 5 minuten de hoofdstraat verlaten komen we in een heel andere omgeving terecht. Mooi geschilderde en goed onderhouden hotels en winkels maken plaats voor aftandse huizen en kroten, de straten bestaan uit brokken puin en modder. Toch verrast Vladimir ons als we een klein steegje induiken en plots aan de ingang van een vallei blijken te staan. Alles wordt groener rondom ons en de wanden worden steiler. We ontdekken een pracht aan fauna en flora en na enkele Kilometers stappen staan we plots aan een goed behaakt klimmassief. Vlad vertelt ons dat hij met enkele vrienden bezig is om topo’s te maken en het hele gebied in kaart probeert te brengen. Na een wandeling van een kilometer of 15 komen we met een grote smile terug aan het hotel. We spreken af met de andere mannen en maken ons klaar voor een tweede avond in Kislovodsk waar nagenoeg niemand een andere taal dan het Russisch praat en wat dus tot hilarische taferelen zorgt bij de bestelling van het eten en drinken.
Op de terugvlucht van Mineralny Vody krijgt Willem het nog even aan de stok met een Rubensiaanse Russische van om en bij de 200 kg. Als Willem zijn armleuning naar beneden doet geraakt de vrouw nauwelijks in haar stoel. Ze verwenst Willem in het Russisch en roept de hulp in van een steward. Deze laatste wijst de vrouw terecht en zegt dat ze haar gordel moet omdoen,…oeps een probleem de gordel is te klein, ze moeten een verlengstuk halen, hilariteit alom behalve bij de vrouw zelf,..rare jongens die Russen,…..
Nabeschouwing:
De Elbrus vanaf de Noordzijde is een mooie tocht met perfecte acclimatiesatiemogelijkheden. Van de mogelijke spanningen en of problemen van de grensregio zoals enkele jaren geleden het geval was aan de Zuid-zijde is niets te merken, we hebben ons op geen enkel ogenblik onveilig gevoeld, integendeel. De locals zijn erg vriendelijk en doen hun best om een praatje te slaan, dit in schril contrast met mensen in de steden. Wil je nog een leuk avontuur tegenmoet gaan in de ongerepte natuur, wacht dan niet te lang want het verschil met 2 jaar geleden is al heel hard merkbaar. Ik hoop dat men alles authentiek houdt en er geen circus van zal maken zoals aan de Zuidkant. De organisatie uit Tienen was prima en ook op de Russische gidsen was weinig aan te merken, duidelijkere afspraken vanaf dag 1 zouden alles nog vlotter laten verlopen. Hou bij je overstap in Moskou rekening met lange wachttijden en vertragingen aangezien je bagage er terug uit moet, wij misten op een haar na onze aansluiting naar Mineralny en dit bij een marge van meer dan 2uur.
Andy Wiencek